Ο ΤΟΠΟΣ ΜΑΣ

Όλα ξεκίνησαν από μια νοσταλγία απύθμενη, αθεράπευτη μα και ζωοδότρα. Ο τόπος, όπου ζήσαμε και μεγαλώσαμε, δεν χάθηκε, ακόμα κι αν πολλά έχουν αλλάξει, ακόμα κι αν δεν μένουμε πια εκεί. Όσο η ψυχή μας κρατά καλά φυλαγμένες τις αναμνήσεις από τόπους και ανθρώπους  αγαπημένους,  αυτός ο τόπος θα μένει ολοζώντανος για όσο ζούμε. Και μάλιστα θα ασκεί τεράστια έλξη μέσα στη μνήμη μας, σαν δύναμη ζωής που, ενώ φαίνεται ότι μας πηγαίνει πίσω στον χρόνο, μας κρατά στη ζωή, και, ακόμη περισσότερο, μας εξακοντίζει δυνατότερους μπροστά, στο μέλλον. 

Το δέντρο χρειάζεται ρίζες γερές για να απλώσει δυνατά κλωνιά. Κι οι δικές μας ρίζες σπάζαν τις πέτρες για να πιαστούν απ’ το φτενό χώμα ενός τοπίου άνυδρου και σκληρού. Ο κόσμος μας - ένα περίκλειστο σύμπαν πελεκημένο στην άσπρη πέτρα. Τα παιδικά μας όνειρα τα όριζαν οι κορυφογραμμές των γύρω βουνών. Ο τόπος μας - τα όρια της μοίρας μας!

-Στην εποχή των μνημονίων να μιλάς για παιδικές αναμνήσεις;

-Στην εποχή της λεγόμενης «παγκοσμιοποίησης» να μιλάς για το χωριό σου;

-Στην εποχή της ταπείνωσης και του εξευτελισμού κάθε αναφοράς σε οτιδήποτε ελληνικό διεθνώς, να μιλάς για ελληνικό τοπίο;

Πόσο ασφυκτική έχει γίνει,  λοιπόν, η ανάγκη για επιστροφή στο χωρόχρονο της μικρής πατρίδας;

Πόσο λυτρωτική αποδεικνύεται η καταφυγή στη θαλπωρή της πατρογονικής μνήμης;

Τώρα πολύ περισσότερο από ποτέ!