ΣΤΟΥΣ  ΠΕΣΟΝΤΕΣ  ΧΕΛΙΩΤΕΣ

 

ΣΤΟΥΣ ΦΟΝΕΥΘΕΝΤΕΣ ΥΠΟ ΤΩΝ  ΓΕΡΜΑΝΩΝ

 

 

…τούτο το κεντητό σου πουκάμισο,  το φόρεσα…

Καταραμένο το ’44 για το Αραχναίο!

Ήδη κατά την άνοιξη, πολλά βαριά σύννεφα είχαν μαζευτεί πάνω από την περιοχή! Η ανάσα των Γερμανών κατακτητών μύριζε μπαρούτι και όλεθρο. «Διεξαγωγή εκκαθαριστικών επιχειρήσεων» το ονόμαζαν, μα πυροβολούσαν εν ψυχρώ όποιον αθώο χωριανό έβρισκαν μπροστά τους. Είκοσι εννέα Χελιώτες εκτελέστηκαν, άνδρες, γυναίκες και παιδιά, σε στάνες, δρόμους και αλώνια. Και σ’ άλλα χωριά, άλλοι. Με τη βοήθεια και την υπόδειξη χαφιέδων, οι Γερμανοί, ίδια θηρία, χίμηξαν στα χωριά, ρήμαξαν περήφανους ανθρώπους που τόλμησαν να ονειρευτούν  μια πατρίδα λεύτερη, απορφάνισαν γενναίες οικογένειες,  γέμισαν την ορεινή Αργολίδα τόπους μαρτυρίου και εκτελέσεων.  Ξανά τότε, όπως και τώρα, λεηλάτησαν βάρβαρα τις ζωές μας και τους ανθρώπους μας, μας άφησαν φτωχότερους κι ορφανεμένους, ανεπανόρθωτα  ατιμασμένους και πληγωμένους από το αδιανόητο.  

Για μας, που είχαμε δικούς μας ανθρώπους που χάθηκαν άδικα κι αναίτια από βέβηλο χέρι του κατακτητή, αυτή  η  πληγή  δεν  θα  επουλωθεί  ποτέ.Όσο  υπάρχει  στα ιερά χώματά μας το τρυπημένο από την ανόσια σφαίρα κρανίο μιας γιαγιάς ή ενός παππού ή ενός θείου, θα το μαρτυράει στους αιώνες. Κι οι νεκροί ποτέ δεν ψεύδονται.

 Γιατί όποιος έντιμα έζησε και έχασε τη ζωή του στον αγώνα του για πιο δίκαιη ζωή, ΉΡΩΑΣ λέγεται. Αντί μνημοσύνου  72 ετών αυτές τις μέρες,  ας συλλογιστούμε τα θύματα αυτής της κτηνωδίας που ηρωικώς έπεσαν, ας τους συλλογιζόμαστε πάντα, γιατί τους πρέπει τιμή και μνήμη αιώνια:

1.      Βαρδάκας Ιωάννης του Χρήστου,

2.      Εμμανουήλ   Δημήτριος του Κωνσταντίνου,

3.      Καμπόσος Πέτρος του Αναστασίου,

4.      Καπετανάκη Δήμητρα του Παναγιώτου,

5.      Κόλλια Μαρία του Θωμά,

6.      Κόλλια Μαρίνα του Βασιλείου,

7.      Κόλλιας Δημήτριος του Νικολάου,

8.      Κόλλιας Κωνσταντίνος του Κυριάκου,

9.      Κοροντάνη Ευαγγελία του Δημητρίου,

10.  Κύρκας Δημήτριος του Εμμανουήλ,

11.  Μανώλης Γεώργιος του Ευαγγέλου,

12.  Μανώλης ή Ρόζης Ιωάννης του Αναστασίου,

13.  Μανώλης ή Ρόζης Κωνσταντίνος του Αναστασίου,

14.  Μάρας Δημήτριος του Αναστασίου,

15.  Μπέλεσης Δημήτριος του Πέτρου,

16.  Μπιμπή Μαριγώ σύζ.  Αναστασίου,

17.  Μπιμπής Γεώργιος του Ιωάννου,

18.  Μπιμπής Κωνσταντίνος του Ιωάννου,

19.  Μπιμπής Χρήστος του Ιωάννου,

20.  Οικονόμου Γεώργιος του Ιωάννου,

21.  Οικονόμου Δημήτριος του Χρήστου,

22.  Οικονόμου Ιωάννης του Δημητρίου (Μαρέλης),

23.  Οικονόμου Παναγιώτης του Ιωάννου,

24.  Οικονόμου Χρήστος του Σπυρίδωνος,

25.  Ταμπάκης Κωνσταντίνος του Αναστασίου (Δράμαλης),

26.  Ταμπάκης Χρήστος του Δημητρίου,

27.  Τόσκας Ιωάννης του Κυριάκου,

28.  Τριμπόνια Γιαννούλα του Χαραλάμπους και

29.  Τριμπόνιας Κωνσταντίνος του Παναγιώτου.

Αείμνηστοι!!!

 

Ποιητικό αφιέρωμα

Μικρό αφιέρωμα στη μνήμη τους, το ΙΑ΄ απόσπασμα από το «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» του Οδυσσέα Ελύτη:

Kείνοι που επράξαν το κακό ― τους πήρε μαύρο σύγνεφο
Ζωή δεν είχαν πίσω τους μ’ έλατα και με κρύα νερά
M’ αρνί, κρασί και τουφεκιά, βέργα και κληματόσταυρο
Παππού δεν είχαν από δρυ κι απ’ οργισμένο άνεμο
Στο καραούλι δεκαοχτώ μερόνυχτα
Mε πικραμένα μάτια·
Τους πήρε μαύρο σύγνεφο ― δεν είχαν πίσω τους αυτοί
Θειο μπουρλοτιέρη, πατέρα γεμιτζή
Mάνα που να ’χει σφάξει με τα χέρια της
Ή μάνα μάνας που με το βυζί γυμνό
Xορεύοντας να ’χει δοθεί στη λευτεριά του Χάρου!

 

ΤΟ "ΜΕΤΟΧΙ" ΑΡΑΧΝΑΙΟΥ

(Φωτογραφία από το Αρχείο της Μαρίας Μπιμπή, 30-4-2016)

 

 

ΤΟ «ΜΕΤΟΧΙ»

(Ωδή σε ένα βυζαντινό εκκλησάκι του Αραχναίου)

 

Κι αν φτωχικό και ρημαγμένο δείχνεις  σήμερα

στην άκρη ενός παράμερου δρόμου αντίκρυ σ’ ένα ασήμαντο χωριό,

 

κι αν τίποτα πια δεν διαλαλεί πως κάποτε υπήρξες καθολικό κραταιού μοναστηριού

που διαφέντευε  τον τόπο και στήριζε τους αγώνες για την ελευθερία,

 

κι αν φαίνεται να παρέμεινες ατραγούδιστο από τη δημοτική μούσα

και ανεόρταστο στα μεγάλα λαϊκά πανηγύρια,

 

κι αν κάποτε σε καιρούς δύσκολους στάθηκες μάρτυρας μιας φριχτής πομπής,

ενός αλυσοδεμένου ανθρώπινου κοπαδιού που σύρθηκε σφάγιο σε επαίσχυντη σφαγή,

 

κι αν οι άγιοί σου αχνοφαίνονται,  ξεθωριασμένοι και τυφλοί,

με μάτια βγαλμένα από ασεβείς λάμες,

 

κι αν εστεγάστηκαν κάτω απ’ το θλιμμένο βλέμμα του παντοκράτορά σου

γεννήματα και αρνιά βιοπαλαιστών χωρικών,

 

κι αν φέρεις στις φτενές σου πλάτες

το βάρος τόσων αιώνων,

 

στέκεις, ωστόσο, ακόμα ορθό,

περήφανο μες στη σεμνότητά σου και λιοπερίχυτο.

 

Οι πέτρες σου οι πελεκητές και τ’ αγκωνάρια

αστράφτουν στο λευκό φως του Αραχναίου.

Τα ταπεινά  σου κεραμίδια στις μικρές κεκλιμένες στέγες

σε κάνουν να μοιάζεις πως αναδύθηκες από το χώμα στο φως,

σαν χωμάτινη οπτασία πάνω από τα χρυσά στάχυα και τα αγριολούλουδα,

σαν κέντημα γήινο στην ποδιά ενός γήλοφου,

σαν σκουροκόκκινο παιχνίδισμα του νου μεταξύ ουρανού και  γης,

έτσι για να γεφυρώνεις νοερά το παρελθόν με το τώρα.

 

Εμείς που δεν πουλήσαμε στους αρχαιοκαπήλους την ψυχή μας

διδαχθήκαμε ιστορία

σκοντάφτοντας στο ξερολίθι του χορταριασμένου σου αυλόγυρου,

ψηλαφώντας το λιτό σου σώμα,

πασχίζοντας ν’ ανάψουμε ένα λιανό κεράκι σε μια κόγχη σου απάνεμη.

 

Κι έτσι ως ξεπροβαίνεις στο έμπα του χωριού ξαφνιάζοντας ανέλπιστα το μάτι,

σαν καβαλάρης πέτρινος με σπάνιο κεντίδι στο λαβωμένο σου μέτωπο,

θαρρούμε πάντα πως φύλακας είσαι και σηματωρός

και σάρκα από τη σάρκα μας,

η πιο αναγνωρίσιμη ιερή ψηφίδα

στο ανεξίτηλο ψηφιδωτό του παιδικού μας ορίζοντα,

το απαγορευμένο και το μυστικό σύνορο,

το απώτατο όριο των παιδικών εξερευνήσεων που εξέθρεψε στρατιές ονείρων,

 

-μια πληγή πάντα χαίνουσα στο σώμα της παιδικής μας  μνήμης,

που ελέγχει αενάως την ένοχη αδιαφορία μας  για την εγκατάλειψη,

μα συνάμα γεννά μιαν υπερκόσμια ηρεμία,

αφού η μοίρα που μάς άδραξε γερά και μας κρατά δεμένους με τούτο το  χώμα

μας δείχνει με τόσην απλότητα από πόσο παλιά ερχόμαστε....

 

Μαρία Μπιμπή

 

(Φωτογραφία από το φωτογραφικό Αρχείο Δημητρίου Χρήστου Παπαϊωάννου)